Na Blauwe Maandag van Nicci French begon ik automatisch the tweede serie: Dinsdag is Voorbij, maar ik kwam Gouden Kooi tegen ergens op de internet en omdat ik Vrouwen Zonder Genade wel leuk heb gevonden kon ik Gouden Kooi niet weerstaan, dus begon ik maar allebei te lezen.
Het boek nodigde me uit om te lezen omdat het veel lovende reviews en hoge ratings heeft gekregen. Veel mensen bleken het verhaal schitterend te vinden, maar ik heb niet hetzelfde indruk gehad erover, en ik zal ook uitleggen waarom.
De hoofdstukken gaan om en om tussen het heden en het verleden. Het begin met het verleden. Mathilda verhuisde vanuit Fjallbacka naar Stockholm om een nieuw leven te beginnen. In Stockholm leerde zij Viktor kennen en werd zijn vriendinnetje totdat zij Jack Adelheim ontmoette. In het hedendaagse hoofdstukken ging over haar getrouwde leven met Jack Adelheim.
Mathilda veranderde haar naam naar Faye om haar oud leven te verlaten. Toen zij Jack ontmoette werd zij verliefd op hem en zij maakte haar relatie met Viktor uit want volgens haar was Viktor te klingerig. (Mijn eigen commentaar: natuurlijk zou je iemand kiezen die knap, heel rijk, en van adel is als Jack! Ja, toch? Ja, toch? Ja, toch?)
Jack and Faye Adelheim, wiens gezin perfect leek in de ogen van buitenwereld bleek een leven in een onzcichtbare gevangenis te zijn waar alleen Jack iets te zeggen had. Het verhaal deed me erg denken aan Achter Gesloten Deuren van B. A. Paris omdat ik de overeenkomsten duidelijk merkte, vooral omdat de mannelijke karakter van beide boeken dezelfde naam heeft: Jack. Alleen bij Achter Gesloten Deuren gaat het over Jack en Grace.
Hoe meer ik verder las, hoe meer het verhaal me een idee gaf dat het een bundel van een paar bekende verhalen is samengevat in een verhaal met wat afwijkingen. Er zijn ook meer voorspelbare gebeurtenissen als de onvoorspelbare. Mijn eerste boek van Lackberg was Vrouwen Zonder Genade. Ik heb gemerkt dat beide verhalen erg “vrouwencentrisch” zijn, of hoe noem ik het beter? Erg gefocust op vrouwen. Feminism? Ja, ik denk dat het een correcte benoeming is.
Camilla Lackberg heeft de karakters wel goed beschreven en onderscheid, maar een ding vind ik nogal vreemd. De schrijfster bleek geen aandacht te hebben gegeven aan de ontwikkeling van Faye’s dochter Julienne; Zij werd wel ouder, maar de manier waarop haar moeder haar behandelde veranderde niet. En het is me opgevallen dat Lackberg dure merken heeft genoemd om te beschrijven hoe rijk de omgeving van Faye is. Het klinkt allemaal te show-off en belachelijk omdat het te veel genoemd werd. Nou, de beschrijving van duur leven maakt me alleen denken dat je een “bule depok” bent, mevrouw Lackberg!
Het verhaal is niet saai, moet ik zeggen, maar ook niet bepaald schitterend en het haalt mijn top 10 zeker niet. Het heeft wel een goede wending in het begin, maar daarna leek het op het verhalenbundel.
Samenvatting:
Voor de buitenwereld lijkt het of Faye alles heeft: een perfecte man, een geliefde dochter en een luxeappartement in de meest chique wijk van Stockholm. Maar duistere herinneringen uit haar jeugd in Fjällbacka achtervolgen haar en ze voelt zich steeds meer gevangen in een gouden kooi. Ooit was ze een sterke vrouw met ambities, maar voor Jack heeft ze alles opgegeven. Als hij haar verlaat, stort haar hele wereld in. Ineens heeft ze helemaal niets meer. Eerst is ze radeloos, maar dan besluit ze zich niet zomaar gewonnen te geven en beraamt ze een meedogenloos wraakplan.
