Dit boek is, net als een paar van Nicci French’s boeken, erg ongeloofwaardig al dan is het verhaal wel spannend. Abbie Devereaux heeft geheugenverlies. Een stukje van haar leven is weg, namelijk wat zij vlak voordat zij ontvoerd is had gedaan en een paar van haar vrienden zijn vreemdelingen voor haar geworden. Zij kreeg elke keer,”dat had je toen ook gezegd” moment.

Toen zij ontvoerd was kon zij niet douchen, rook zij naar plas en poep, at zij ook een pap. Toen zij ontsnapt is ontmoette zij arts en een politie die Jack Cross heette. Jack Cross is heel bezorgd over haar en wist dat zij ontvoerd is, maar hij kon haar niet verder helpen omdat zij niet eens kon herinneren waarom zij ontvoerd is en wie allemaal ontvoerd zijn. Het gedeelte van haar ontsnapping vind ik gebrekkig, want, als ik ontvoerd ben, ik naar plas en poep ruik, ik meteen wil gaan douchen, maar Abbie deed het niet en het ziekenhuis onderzocht haar zonder haar te laten douchen. Stinkerd.

Net als al Nicci French’s boeken gelooft de politie de hoofdpersonage niet en het is de hoofdpersonage die zelf politiewerk moet doen. Het geeft me alleen het idee dat Britse politie tegen werkt en lui zijn.

Op het eind van het verhaal weet ik nog steeds niet waarom Abbie ontvoerd is, waar die man haar eigenlijk heeft leren kennen en wat zijn motief is om de vrouwen te ontvoeren. Het lijk van Jo is ook niet gevonden en het was Abbie zichzelf die tegen Ben heeft gezegd dat Jo overleden is. Niet de politie.